Uzun Zamandır Görüşmediğim Arkadaşım

benim bi arkadaşım var, şimdi uzaklarda.. uzun zaman oldu sesini duymayalı.. aslında onunla konuşmak istiyorum, ama ne tepki vereceği-ni/mi bilmiyorum... insanlarla uzun süreli hiçbir ilişkisi olmamış, sürekli kopukluklar yaşayan biri olarak korkuyorum.. beni defterinden silmiş, unutmuş olmasından ya da yerimi hemen bir baskası ile doldurmuş olmasından... bari bir anımız kalsaydı; onun hatrına bana kendimi kötü hissettirmeseydin, demekten korkuyorum. Bak ben seni unutmamışken sen neden beni unuttun ki, ben o kadar değersiz miydim, diye sordurtmalarından... kısaca artık o kişi icin bir anlam ifade etmeyen aciz bir yaratık konumunda olmaktan.. insanlar nasılda hayatlarına devam ediyorlar, kısa süreliğine olsa da hayatına girmiş, acı tatlı birşeyler yaşamış oldukları kişileri unutarak...


bu duyguyu ilk defa hissetmiyorum, her bir arkadaşımdan ayrılmam sonrasında çektiğim bir sancı.. o kişi değişiyor, ben değişmiyorum, korkum değişmiyor...

uzun süre ayrı kalan insanlar aslında birbirine anlatacak çok şey biriktirir ama ben sırf bu korkularım yüzünden o kişi ile ne kadar samimi olabileceğimi bilemediğimden ya da hayat gerçekten boş olduğundan konuşulacak bir şey bulamıyorum. ne garip.. sanki o sevdiğim kişiyle yeni bastan tanışıyormuşum gibi, onu hiç sevmemişim gibi... aslında ne kadar anlamsız biliyorum ama korkuyorum. çünkü biliyorum zaman insanları değiştirir ve dünyada en hızlı değisen şey bir insanın kalbidir: sevmek veya sevmemek... unutmak ya da unutamamak...

korkuma rağmen bir adım attığımda, benden bir adım daha uzaklaşmış birini görmek beni yıkıyor...  buna da alışıyor insan ve takmamaya başlıyor... artık takmıyorum... ama neden hala canım yanıyor???

İletişim çağında şu yaşadığım hislere bak! Gözden ırak olan illa gönülden de ırak; her ne kadar, her gün yeni bir mutlu fotoğrafını görsen bile...